در بیماران مبتلا به آنفارکتوس حاد میوکارد(سکته قلبی)، سن، پیشگوکننده قوی و مستقل مرگ و میر کوتاه مدت و بلندمدت است حتی در آنهایی که نسبتا کم خطر هستند یا اولین بار است که انفارکتوس کرده اند و واجد شرایط درمان ترومبولیتیک هستند. در بیماران مسنی که انفارکتوس حاد روی می دهد علیرغم کوچکتر بودن منطقه انفارکتوس، میزان نارسایی قلبی و شوک کاردیوژنیک بیشتر است.
در سالمندانی که واجد شرایط درمان ترومبولیتیک(درمان حل کننده لخته) هستند، مرگ و میر کمتر است و سن به خودی خود،کنتراندیکاسیون (ردکننده) انجام آن نیست. از سوی دیگر سن، پیشگوکننده مهم سکته مغزی هموراژیک یا غیر هموراژیک به دنبال درمان ترومبولیتیک است. در بیماران مبتلا به آنفارکتوس حادی که واجد شرایط درمان ترومبولیتیک هستند، آنژیوپلاستی اولیه در مراکز مجهز اثرات مفیدی بر میزان مرگ و میر دارد. بتابلوکر و آسپرین درمان های مهمی در سالمندان مبتلا به آنفارکتوس حاد هستند. هر دو این داروها مرگ و میر را کاهش می دهند و با این حال هر دو در این گروه سنی کم استفاده می شوند. سرانجام آن که مهارکننده های ACE زندگی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد و نارسایی بطن چپ را حفظ می کنند.
در سالمندان مبتلا به سندرم های کرونر حاد و مزمن، رگ سازی مجدد عروق پس ازآنژیوگرافی رو به فزونی است. در ده سال گذشته هم عمل جراحی عروق کرونر (CABG) و هم آنژیوپلاستی از مرگ و میر سالمندان کاسته است که احتمالا حاکی از افزایش کاربرد پیوند شریان پستانی داخلی یا stent درطی آنژیوپلاستی پس ازآنژیوگرافی است. اگرچه هیچ مقایسه آماری میان درمان طبی و جراحی کرونر در سالمندان صورت نگرفته است، در کسانی که بیماری کرونر علامت دار دارند بهبودی قابل توجهی در کیفیت زندگی دیده میشود.