بیماریهای وریدها(سیاهرگ ها)

دسته بندی مطالب​

اختلالات زیادی باعث درگیری وریدها(سیاهرگ ها) می شوند.ازجمله درگیری های وریدی، می توان به نارسایی وریدی وواریس اشاره نمودکه مقالات مربوط به درمان واریس(لیزرواریس) ، توسط بهترین متخصص واریس (بهترین متخصص واریس اصفهان)درسایت دکترهادی زاده دراختیارشماقراردارد.


درسایت دکترهادی زاده، اشاره کردیم که بهترین متخصص واریس(بهترین متخصص واریس دراصفهان) برای درمان واریس ، ازلیزرواریس وسایرروشهای پیشرفته ، درمرکزواریس اصفهان استفاده می نمایند. یکی ازشایعترین اختلالاتی که ورید های محیطی را گرفتار می کند ترومبوز وریدی و ترو مبوفلبیت است و هدایت عبارتست از التهاب یک ورید که معمولا” از ترومبوس و گاهی از ضربه یا عفونت ناشی می شود . عوامل زمینه ساز ترومبوفلبیت شامل رکود خون در وریدها، آسیب موضعی وریدها و حالات افزایش خاصیت انعقادی خون هستند.

مهمترین عواملی که از این راهها خطر ترومبوفلبیت را افزایش می دهند عبارتند از مصرف داروهای … ضدبارداری خوراکی ، ضربه یا شکستگی اندامها، حاملگی ، جراحی های بزرگ طولانی ، بیماریهای قلبی، واریس وریدی و سندرمهای میلوپرولیفراتیو . تجویز داروهای تحریک کننده (مثل ترکیباتی که در شیمی درمانی بکار می روند) یا استفاده از کاتتر ثابت داخل وریدی (بویژه اگر عفونتی اضافه شود و فلبیت عفونی بروز کند ) با خطر ایجاد ترومبوفلبیت موضعی همراه است.

بنظر می رسد افراد مبتلا به بیماریهای بدخیم مستعد ابتلا به ترومبوفلبیت مکرر و مهاجر هستند. ترومبوآنژئیست انسدادی و همینطور عواملی که از خارج باعث انسداد جریان خون وریدی می شوند می توانند ترومبوفلبیت ایجاد کنند. در بعضی از بیماران هیچیک از عوامل زمینه ساز یافت نمی شود. تزریق زیر جلدی هپارین با دوز کم برای پیشگیری از ترومبوز وریدهای عمقی در بیماران مبتلا به حالات مختلف طبی یا جراحی موثر است. علائم ترومبوز وریدی اندام تحتانی متغیر است .

شروع این ترومبوزوریدی(لخته وریدی) ممکنست نامشخص باشد تا اینکه آمبولی ریوی ایجاد شود. گاهی گرمی و ادم ایجاد می شود و اندام مبتلا بزرگتر ازحالت طبیعی می شود . حساسیت روی ورید عمقی در موقع لمس یا باد کردن بازوبند و فشارسنج ممکنست وجود داشته باشد. درد در هنگام دورسی – فلكسبون پا ( علامت هومان ) یک یافته حساس و اختصاصی محسوب نمی شود. در بعضی موارد تغییرات پوستی مثل لکه های رنگی یا سیانوز مشاهده می گردد.

در ۲۰ درصد بیماران یک طناب وریدی قابل لمس یافت می شود . اگر ترومبوفلبیت سطحی باشد نواحی قرمز، حساس و سفتی در زیر پوست ایجاد می شود که غالبا” با انشعابات ورید سطحی گرفتار مطابقت دارد. تشخیص بین ترومبوفلبیت عمقی و سطحی معمولا نیاز به ارزیابی آزمایشگاهی داشته و از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا در نوع عمقی برخلاف نوع سطحی احتمال ایجاد آمبولی زیاد است .

از نظر بالینی ترومبوز اليوفمورال با تورم یکطرفه، اندام تحتانی مشخص می شود و برای اثبات تشخیص معمولا” از سونوگرافی داپلر استفاده می گردد. مهمترین تشخیص افتراقی این سندرم ، انسداد ورید از خارج توسط تومور يا آدنوپاتی است . تشخیص ترومبوز وریدهای عمقی ساق پا از نظر بالینی مشکل است. سونوگرافی داپلر و پلتیسمو – کرانی مقاومتی می توانند مفید باشند اما انجام ونوگرافی معمولا” صرورت دارد ونوگرافی معمولا” از نظر تشخیصی قابل اعتماد است ولی گاهی ماده حاجب به میزان کافی وارد سیستم وریدی عمقی نمی شود و همینطور تشخیص ترومبوفلبیت قبلی از ترومبوفلبیت جدید ممکنست مشکل باشد. در تعداد کمی از بیماران ونوگرافی باعث ایجاد فلبيت می شود .
درمان لخته ها(درمان ترومبوز)
وریدهای عمقی شامل بالابردن اندام و نیز تجویز داروهای ضد التهابی می باشد. استفاده از داروهای ضد انعقادی برای جلوگیری از تکرار ترومبوز و ایجاد آمبولی ریوی لازم است. با استفاده از هپارین (که یک داروی ضدانعقادی سریع الاثر است ) زمان نسبی ترومبوپلاستبن فعال شده را به ۲ تا ۲/ ۵ برابر میزان طبیعی می رسانند. مصرف هپارین به مدت ۷ تا ۱۰ روز ادامه پیدا می کند. تجویز وارفارین باید از چند روز قبل از قطع هپارین آغاز شود. تاثیر وارفارین را می توان با استفاده از زمان پروترومبین ارزیابی کرد .
 
گاهی لازمست بیمار را به مدت چند روز تا بهبود درد و تورم بستری نمود. به هنگام شروع حرکت بیمار باید جوراب الاستیک پوشیده باشد. در مورد مدت درمان با داروهای ضد انعقادی اختلاف نظر وجود دارد اما معمولا” این مدت بین ۶ هفته تا ۶ ماه است. اگر رفع عواملی که خطر ترومبوفلبیت را افزایش می دهند امکانپذیر نباشد یا اگر ترومبوفلبیت مکرر ایجاد شود تجویز درازمدت داروهای ضد – انعقادی ممکنست ضرورت پیدا کند.
در صورتیکه دلیلی بر منع مصرف داروهای ضدانعقادی در بیمار وجود داشته باشد یا آمبولی ریوی علی رغم مصرف داروهای ضد انعقادی تکرار شود ، داخل کردن یکصافی چتر مانند در وریداجوف تحتانی برای جلوگیری از آمبولی ریوی مفید است . داروهای فیبرینولیتیک مثل اوروکیناز و استرپتوکیناز می توانند برای درمان ترومبوز وریدهای عمقی موثر باشند اما باید این داروها را تنها در بیماران مبتلا به حالات خطرناک ترومبوفلبيت ابليو – فمورال مورد استفاده قرار داد.
اگر ترومبوفلبیت سطحی در اثر استفاده از کاتتر نابت داخل وریدی ایجاد شده باشد درمان آن برداشتن کاتتر و گرم کردن عضو مبتلا ست . بخاطر احتمال ترومبوفلبیت کاتترهای داخل وریدی را نباید در وریدهای اندام تحتانی داخل کرد. اگر عفونت وجود داشته باشد آنتی بیوتیک مناسب باید تجویز شود. داروهای ضد انعقادی تنها درصورت درگیری وریدهای عمقی اندام تحتانی یاشرایط خاص دیگر بکار می روند. گرم کردن و بالابردن عضو مبتلا ضروری است. اگر از جورابهای الاستیک استفاده شود حرکت بیمار اشکالی ندارد .
داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی ممکنست در تسکین علائم بیمار مبتلابه لخته مفید باشند. وریدهای وار یسی متسع و پر پیچ و خم سطحی با دریچه های نارسا ،گاهی بطور مادرزادی یا در حالات همراه با افزایش فشار وریدی مثل حاملگی ، ایستادن طولانی و آسیت ایجاد می شوند . در اکثر مبتلایان ورم درطول شب بهبود پیدا می کند . بسیاری از بیماران از درد و ناراحتی ناشی از وریدهای سطحی شکایت دارند که با جورابهای الاستیک و بالابردن پا بهبود می یابد. بیرون آوردن ورید صافوس مكنست لازم باشد .
نارسائی مزمن وریدهای عمقی حالتی خطرناک است و سبب ادم شدید ، تیره شدن و سخت شدن پوست و گاهی ایجاد زخمهای پوستی بدون درد (درماتیت رکودی ) می شود . نبضهای شریانی طبیعی هستند. سندرم بعد از فلبیت به تورم مزمن و تغییرات پوستی اندامها در اثر نارسائی مزمن وریدی گفته می شود که غالبا” بدنبال ترومبوفلبیت ایجاد می گردد.
انسداد مسیر خروج لنف می تواند سبب تورم اندام شود. این حالت ادم لنفاوی نامیده می شود که می تواند ایدیوپاتیک (اولیه) باشد اما غالبا” ثانویه بوده و در اثر عواملی مثل لنفانژیت، نئوپلاسم، آدنوپاتی با برداشتن عقده های لنفاوی با جراحی ایجاد می شود . در اینحالت اتساع وریدی، درماتیت رکودی و زخم پوستی معمولا” وجود ندارد اما لنفانژیوگرافی و/یا ونوگرافی ممکنست برای تشخیص لنفادم از انسداد وریدی لازم باشد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *