بیماری های شریانهای محیطی بیماریهای شریانی پا

دسته بندی مطالب​
بیماریهای شریان های محیطی ، بیماریهای نسبتاشایعی هستند.بیماریهای شریانهای پا اختلالاتی هستند که توانایی سیستم جریان خون را در انتقال خون به اندام تحتانی مختل می کنند یا به دلیل ضعف دیواره عروق منجر به اتساع آنوریسمی شریان می شوند.
سبب شناسی بیماریهای شریانی پا:



آترواسکلروز شایعترین علت بیماری شریان های اندام تحتانی است. عوامل خطر ایجاد و پیشرفت آترواسکلروز عبارتند از: سیگار کشیدن. اختلالات چربی ها، دیابت قندی، افزایش فشار خون و homocysteinemia. بیماریهای شریانی (نظیر giant cell arteritis ، تاکایاسو، بورگر) ممکن است نقش داشته باشند که به دلیل فرایند التهابی و یا خودایمنی ایجاد می شوند و سرانجام منجر به بیماری انسدادی شریان یا دژنرسانس آنوریسمی می شوند. علل مهم دیگر در اختلال جریان خون به اندام تحتانی عبارتند از آمبولی، dissection تروما، داروهای منقبض کننده عروق و شوک سیستمیک شدید.

 

شرح حال دربیماری های شریانی پا:
لنگش متناوب، علامت واضح درنارسایی مزمن شریانی در اندام تحتانی است. لنگش متناوب ،به صورت خستگی ساقها و کرامپ به دنبال فعالیت بروز می کند و بی درنگ با استراحت تسکین می یابد. پیشرفت بیماری و ابتلای سطوح مختلف شریان و جریان خون کولترال ناکافی می تواند منجر به درد با کمترین فعالیت یا هنگام استراحت شود.

درد درنارسایی شریانی ،هنگام استراحت بصورت احساس سوزش شدید در پاها تظاهر می یابد و ممکن است تا نکروز حقیقی بافت پیشرفت کند. ایسکمی حاد سبب دردی آزاردهنده به همراه ضعف حسی و حرکتی پیشرونده میشود.

معاینه بالینی دربیماریهای شریانی پا:
شاه علامت انسداد عروق محیطی کاهش یا فقدان نبضها است. همچنین ممکن است نارسایی شدید و مزمن شریانی منجر به قرمزی پا هنگام ایستادن و رنگ پریدگی هنگام بالا بردن پاها، ناخن های کلفت، فقدان موو پوست آتروفیک شود. اغلب پوست سرد و لکه لکه ” است و ممکن است دیستال اندام گانگرن شود.

ممکن است bruit شنیده شود که حاکی از جریان توربولانت عروق به دلیل تغییرات انسدادی یا آنوریسمی است، در اندامی که به طور حاد دچار ایسکمی شده است 6Ps تظاهر می یابد. فقدان نبض ، درد ، رنگ پریدگی ، پارستزی، درجه حرارت تابع حرارت محیط و فلج .

تشخیص افتراقی
تعدادزیادی از علل عروقی را باید از علل غیر عروقی درد اندام تحتانی مورد افتراق قرار داد، اینها شامل اختلالات عصبی یا عضلانی و به طور کلی به اینها لنگش کاذب گفته می شود.

ارزیابی تشخیصی
روش های ارزیابی غیرتهاجمی عروق، وسیله ای ضروری در تشخیص نارسایی شریانی اندام تحتانی هستند. ثبت plethyshiographic pulse Vuitae و سونوگرافی داپلر می توانند با دقت وجود نارسایی شربانی اندام تحتانی سطح آناتومیک و شدت آن را تعیین کنند. آرتریوگرافی با ماده حاجب همچنان بهترین روش تعیین وجود و شدت بیماری شریانی است و قبل از عمل جراحی برای تعیین آناتومی عروق به کار می رود.

سیر طبیعی / پیش آگهی

نارسایی مزمن شریان های اندام تحتانی با پیشرفت آهسته توزيع و شدت بیماری مشخص می شود. در طی دوره زندگی تنها ۲۵ درصد بیمارانی که از لنگش ساق پا شاکی هستند نیاز به اقدام جراحی دارند و سرانجام تنها در ۵ – ۱۰ درصد آنها قطع عضو انجام می گیرد. برخلاف اینها، بدون برقرار ساختن مجدد جریان خون با جراحی در بیمارانی که هنگام استراحت نیز درد دارند با دچار گانگرن – شده اند، میزان از دست دادن اندام بسیار زیاد است.

حتی به دلیل جریان خون کولترال ناکافی، ابکمی حاد اندام شوم تر است و اقدام نوری برای حفظ اندام ضروری است. آنوریسم های محیطی در شریان های نمورال با پوپلینه، اغلب به دنبال ترومبوز با آمبولی دیستال، سبب ایسکمی ساق پا می شوند؛ ولى پارگی آنوریسم ندرتا باعث ایجادخطر حاد برای اندام تحتانی می شود.

درمان دارویی بیماری شریان پا:
عامل اصلی در مراقبت از مبتلایان به انسداد آترواسکلروتیک عروق، ترک کردن سیگار است. برنامه ای ورزشی که بر فعالیت روزانه تأکید کند اهمیت دارد تا ایجاد راه های کولترال و کارآیی متابولیسم عضلانی را به حداکثر برساند. با تغییرات رژیم غذایی و احتمالا داروها پساید اختلالات چربی و honocysteinenia شديدة درمان شود. در دیابتی ها باید قند خون دقیقا کنترل شود و از پاها مراقبت پیشگیرانه بعمل آید.
درمان دارویی با داروی pentoxifylline ممکن است در برخی از بیماران که لنگش دارند مؤثر باشد (۴۰۰ میلی گرم خوراکی سه بار .. روز). در بیمارانی که اختلالات وازواسپاستیک دارند داروهای منع کننده عروق باید امتحان شوند. ممکن است در بیماری های التهابی شریان ها گلوکوکورتیکوئیدها مفید باشند.
surgical/interventional
لنگش ثابتی که شیوه زندگی بیمار را مختل نمی کند دلیل قطعی برای هیچگونه اقدام نیست، با این حال لنگش پیشرونده در مسافت های کوتاه، ایسکمی شدید به همراه درد هنگام استراحت، از دست دادن بافت یا گانگرن را باید بی درنگ درمان کرد. تکنیک های جراحی باز شامل رفع انسداد شریانی، endarterectory یارگ سازی مجدد با typass graft است، تکنیکهای داخل عروقی وابسته به کاتتر به طور فزاینده ای رایج شده اند و در بیماران منتخبی که انسدادشان محدود است مناسب هستند.
آنژیوپلاستی ، بالن زدن و گذاشتن استنت در شریان ایلیاک مشترک بهترین دوام را دارد، میزان باز بودن در درازمدت پس از آنژیوپلاستی عروق کوچکتر کمتر است. درمان ترومبولیتیک آترکتومی و stent grafting تکنیک های دیگری هستند که کاربردشان بسته به هر بیمار است. آنوریسم معمولا به وسیله دو ختن آن یا حذف آنوریسم و bypass ترمیم میشود. هم اکنون ترمیم آنوریسم های آئورت یا شریان های محیطی با endolunuinal stent gratis در بررسی های بالینی در حال تحقیق است. مبتلایان به بیماری وازواسپاستیک با آنهایی که عروقشان قابل بازسازی شبیه هستند افرادی که زخم های کم عمق دارند ممکن است از سمپاتکتومی بهره ببرند. sepsis، گانگرنپ پیشرفته و آناتومی انسدادی غیر قابل بازسازی از مواردی هستندکه باعث قطع اولیه اندام هستند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *